Een laatste groet - Aimé Bailly

 

Eigen foto Yvon Bailly in Barcelona

 

Dag pa, Dag meester

 

Een paar maanden geleden vertelde je tijdens een palliatief gesprek in Triamant dat je nog graag een tijdje wou blijven leven om je twee oogappels Lieselotte en Marjolein veder te kunnen volgen. Wat was je fier op hen. Je wilde absoluut gereanimeerd worden.

 

Zaterdag 8 april werd je tot driemaal toe gereanimeerd. Toen ik dinsdag 11 april met ons ma langs kwam en we tegen je praatten, kwam er terug leven in je. Je bloeddruk steeg even naar een normale waarde. Je wist dat we er waren en je deed zoals altijd je best. Je wilde niet opgeven. Woensdag 12 april moest je de strijd echter staken. Een nieuwe infectie en alle reserves waren op. Om 12 uur kregen we het telefoontje dat niemand wil krijgen, je was overleden.

 

Verleden jaar begon je met het schrijven van een biografie met als titel De Klenne. Deze biografie was opgedragen aan Lieselotte en Marjolein.

 

Je schrijft “Ik ben geboren in ons ouderlijk huis en heb nooit ergens anders gewoond. Op de keukentafel waar wij nog dagelijks onze maaltijden verorberen liet ik mijn eerste schreeuw.  Ik kwam terecht in een arm gezin met een vader van 39 jaar en vrijgezel en moeder van 32, met twee meisjes van respectievelijk 11 en 9 jaar. Ik werd dan ook rot verwend.”

 

Het was 12 december 1936 en niet veel later zou de oorlog uitbreken. Hierover schrijf je “'s Nachts kon ik niet slapen door het luid gebrom van zwaarbeladen bommenwerpers, die in groot aantal, traag en op geringe hoogte over ons dak scheerden. Een paar keer hoorden en zagen wij vliegtuigen de nabijgelegen vlieghaven van Brustem onder vuur nemen. Jaren later nog kromp ik krampachtig ineen telkens wanneer een of meerdere vliegtuigen in on ze nabijheid opdoken.”.

 

Je middelbare studies startten in Hannuit in het Frans. Meter en haar man hadden het niet breed, maar toch lieten ze je op internaat naar de Provinciale Normaalschool in Tienen gaan waar je in een hechte groep terecht kwam met o.a. Louis Tobback. Jaarlijks kwamen jullie samen. Er werd zelfs een aflevering van het VTM-programma klasgenoten met jullie klas uitgezonden.

 

Je ging aan de slag in het Koninklijk Atheneum te Landen. Eerst als studiemeester, later als leraar steno-dactylo. De onderwijsmicrobe heb ik dus van jou gekregen. 

 

Een andere microbe die ik van je heb gekregen, is de kaartmicrobe. We hebben jaren samen gekaart. De zondag met familie en vrienden. De vrijdagavond namen we dikwijls deel aan een kaarttornooi. Wel ieder met een andere ploeg.

 

Bij mijn huwelijk met Petra en bij de geboorte van onze dochters was je dolgelukkig. Je werd peter van Lieselotte, maar ook Marjolein kwam niets te kort. 

 

 

In Barcelona in november 2014 merkten we dat je niet meer zo energiek was.

Je kreeg je te maken met hart- en longproblemen. ‘Waarom ik, zei je, ik heb nooit gerookt’. 

 

En pa, meester, ik wens je vandaag rust toe. Je hebt genoeg gewerkt. Je hebt 58 jaar voor ons ma gezorgd en wij zullen nu verder voor haar zorgen.

 

Wie weet zien we elkaar in een ander leven nog terug. Bedankt, ik kon geen betere vader hebben en ook de kinderen konden geen betere peter hebben.

 

 

Montenaken, 21 april 2017