Gele lis - Vera Van Nooten
Ik snuif de frisse lucht op en begin te joggen. Vijvers aan de ene kant, weiden aan de andere en alles geurt naar de pasgevallen regen. Alles is zoals het moet zijn. Geen vuiltje aan de lucht. Ik zet de ene voet voor de andere, tempo houden, we doen dit even, zo blijven we gezond in lijf en leden.
Het gezapige ritme en de prachtige omgeving maken de realiteit niet minder wreed. Mijn ouders zijn net gestorven. Vader eerst, moeder zeven weken later.
Ik loop verder en kom andere joggers tegen. ‘Meneer, mevrouw, ziet u iets aan mij? Ik heb net een groot verlies geleden’ maar iedereen loopt gewoon verder. Hoe kan het dat niemand dit ziet? Hoe kan het dat het universum dit niet weet? Er speelt zich binnen in mij een drama af.
Ik begin te strompelen. De spanning tussen mijn lichaam dat verder loopt en het verdriet dat langzaam de scharnieren doet vastlopen, is immens.
Dan blokkeert alles en ik stop aan een gigantische vijver. Daar laat ik mijn tranen de vrije loop. Mijn lichaam staat eindelijk stil en komt tot rust. Ik wil dit niet maar het moet. De wind, het deinende water, het zachte geruis van de bomen en de geur van de aarde helpen mij. Ik maak nog steeds deel uit van het universum.
De gele lis steekt fier haar kopjes boven het water.
Ik laat mijn tranen hier. Ik neem ze niet meer mee, het is te zwaar, ik laat ze bij jou, glinsterende onverstoorbare vijver. Zorg er goed voor.
De gele lis deint verder mee met water en wind en ik,
ik weet nu wat gemis is.
.png)
Reacties
Een reactie posten