Klaver - Anke Verleysen

 

Klaver

 

Het kleefkruid in jou heeft zich

naar de vingers van mijn hand gelegd.

 

Je wil me bij elkaar houden,

het liefst nog al mijn bladeren dichterbij brengen

zodat ik voortaan enkel uit loof besta

en uit witte randen die samen een dunne afgelijnde wolk

in het gras vormen. ‘Daar moeten dromen uit bestaan,’

zeg je terwijl je me nauwelijks durft aan te raken

omdat je bang bent dat broos meer wordt dan een woord

en dat ik door het tintelen van je tengels kleur zal verliezen.

 

 

Je bent de spil in mijn denken, de steel die me richting geeft

‘Ik klaver jou van dichtbij’ zeg je,

en we weten al langer wat je eigenlijk zeggen wil.

Mijn restjes groen hangen zich aan je lippen.

‘Het is onmogelijk om me nu niet naar de mond te praten,’

denk ik.

 

En voor één keer zwijg je.

 

Anke Verleysen