Troost gevonden in een klaproos - Gaby Vervoort

AI illustratie @Midjourney, by Patrick Bernauw

                                   

10:30   Versuft gaan we zitten op de sofa. Onze handen vinden elkaar. We geven een kneepje, wisselen een blik uit en staren dan weer in het ijle.  Twee geesten, elk verloren in de eigen wereld.

Het wachtzaaltje is stemmig ingericht. Bestudeerd, uitgebalanceerd. Het ademt de perfecte sfeer uit voor een crematorium. Niet te kitscherig, geen boudoir toestanden en geen Ikea kaalheid. De stylist van dienst kende het vak.

Op de achtergrond kabbelt ingetogen, passende muziek. Het zachte gele licht van een staande lamp verhoogt het serene karakter. Een smal raam met zicht op een frisse groene kanaaldijk maakt het plaatje compleet. Alsof het een schilderij betreft, springen bosjes knalrode klaprozen vanuit het gras naar de voorgrond. Ze vragen, nee ze smeken om aandacht. Ze willen bewonderd worden. Als ballerina’s deinen  ze sierlijk op de windvlagen. Op en neer. Op en neer.   

 

10:35  De tijd kruipt voorbij. We kijken mekaar weer even aan en zuchten. Achter de deur van het  wachtzaaltje klinkt gerommel. Metalen deuren gaan knarsend open en vallen met een knal terug dicht. Wieltjes piepen. Wellicht de karren waarop de lijken worden aangevoerd.

Ook ons kleine meisje moet nu ergens op zo’n kar liggen. Aanschuivend voor verwerking.  Het contrast kan niet groter zijn: voor de levenden zoveel mogelijk troost en comfort, voor de doden de gewone  routine van een crematorium. De zaak moet tenslotte renderen.     

 

10:40  De deur van de wachtzaal gaat open en de vriendelijke receptioniste nodigt ons uit om haar te volgen naar een kleine rouwalkoof. We lopen achter haar aan, passeren meerdere kleine alkoven. Vanuit sommige klinkt een ingehouden snikken. Ergens geeft het een gevoel van verbondenheid. We zijn dan toch niet de enigen die hier komen rouwen bij het lijk van een afgestorven vriendje.

 

10:42  Onze meid ligt keurig opgebaard. Haar broze uitgemergelde lijfje gehuld in een wolk van zachte pels. Warm, koesterend. Ook al heeft ze daar nu niets meer aan. Voor ons is het tenminste een sprankeltje soelaas om haar zo te zien.

Kaarsen verspreiden een subtiele, nauwelijks waarneembare geur. Hun vlammen toveren lichtvlekjes op haar lijkje.  Achtien jaar deelde ze lief en leed met ons. We zullen haar missen. Ze laat een enorme leegte achter. Vandaag lijkt het alvast onmogelijk om dit gat terug op te vullen met een andere vriend. Veel te vroeg, veel te pijnlijk.  

De tranen zijn nu niet meer te stoppen. Twee volwassenen die staan te janken als kleine kinderen. Maar we voelen geen schaamte.  We laten het gewoon gebeuren. Herinneringen van al die voorbije jaren komen in flarden aanwaaien en verdwijnen weer in de mist van de tijd.

 

10:50   Een discreet kuchje brengt ons terug tot de realiteit. De receptioniste is ongemerkt binnen gekomen.

De laatste privé crematie van de dag start om 11:00. Of we die willen nemen?

We knikken.

Prima! Dan kan de as nog verwerkt worden en kunnen jullie de urne vandaag nog meenemen naar huis.

We knikken opnieuw.

Hebben jullie al een idee van de urne die jullie willen voor jullie meisje?

We schudden het hoofd.

Ach dat geeft niet. Een crematie neemt ongeveer twee uur in beslag. Dat geeft jullie voldoende tijd om een keuze te maken. Ik stel voor dat jullie nog een laatste woordje tot haar richten. Dan verwacht ik jullie over vijf minuutjes in het kantoortje.  

We staren haar na terwijl ze met zelfzekere tred door de gang loopt. Zakelijk. Beredeneerd. Bestudeerd.

 

10:55  We slenteren zonder veel animo naar het kantoortje. Zodra we binnen stappen, geeft de  receptioniste direct de instructies door om de crematie op te starten. Georkestreerde routine.

Met een glimlach duwt ze enkele catalogussen van urnen in onze handen.

Of we alvast een keuze willen maken ?

We bladeren door het aanbod en kiezen een urne in de vorm van een kei.

Nauwelijks gekozen, stuurt  de vinnige dame alweer een instructie richting magazijn.

De urne zal tegen 14:00 klaar zijn. Gaan jullie daar op wachten of willen jullie misschien een wandeling maken langs het kanaal?

We kiezen voor de wandeling.

Op de kanaaldijk laten we onze emoties meedrijven op de wiegende zee van klaprozen. Het is een vreedzaam tafereel. Rustgevend, troostend. We laten ons opslokken in de dieprode kleur van hun frêle bloemblaadjes.

13:30  De wind op de kanaaldijk heeft ons doen verkleumen tot op het bot. We besluiten dat het welletjes is en gaan terug naar de warme buik van het crematorium.

Als afscheidsbloem plukken we één enkele klaproos. Die zal ons meisje begeleiden tot we weer thuis zijn.

De rit naar huis verloopt in stilte. Thuis gekomen krijgt de urne een prominente plaats op de kast. De klaproos vergezelt haar. Een straaltje zon en een beetje troost in een trieste dag.